Я ненавіджу школу! Я ненавідзела яе заўсёды!
Набліжаецца канец навучальнага года. Як заўсёды, у гэты час, у Інтэрнэце з'яўляюцца сотні сьлязьлівых і плаксіва артыкулаў аб заканчэнні школы, пра апошнія званкі, выпускныя вечары.
Не ведаю, як каму, але я не адчуваю ніякіх "смаркатых" адносінаў да школы. Скажу яшчэ больш сумленна: "! Я ненавіджу школу Я яе ненавідзела заўсёды І буду ненавідзець школу заўсёды" Мне проста няма за што любіць сваю школу!
Прайшло ўжо 7 гадоў пасля майго заканчэння школы. Але ніякіх станоўчых эмоцый аб школе ў мяне так і не з'явілася! Увесь свой час я была "белай варонай". Я не паліла, ня піла, не дазваляла сябе лапаць і мацаць, як рабілі з маімі аднакласніца. Ні ў каго з маіх былых аднакласнікаў не было ніякіх прыярытэтаў у жыцці. Яны нічога не хацелі ні ў школе, яны нічога не дамагліся і пасля школы. Так за што мне іх любіць? Мне нават няма за што паважаць сваіх аднакласнікаў!
Я была пастаянным аб'ектам для насмешак і кпінаў. Скажу нават больш - з мяне здзекаваліся. У адкрытую. І нікому да гэтага не было справы! А ведаеце чаму? Ніколі не здагадаецеся! Таму што я вучылася! Сапраўды, рэальна вучылася. Усе астатнія мае аднакласнікі хадзілі ў школу для таго, каб забаўляцца, папаліць і выпіць! Я ж не была такой як яны. І што яшчэ страшней для іх - я не збіралася станавіцца такі як яны! І гэты факт проста не даваў спакойна жыць маім аднакласнікам!
У той час, калі мае аднакласніцы маглі цалавацца прысмок прама ў класе, калі некаторыя з іх не апраналі ніжняга бялізны, чым проста зводзілі з розуму мужчынскую палову класа, я была "забаронены плён". Кожны з іх, хто спрабаваў дакрануцца да мяне, мог атрымаць па галаве кніжкай, партфелем, лінейкай, ды ўсім, што траплялася пад руку!
Мае аднакласнікі са слязьмі замілавання прысутнічалі на выпускным вечары. Але ... нават не гледзячы на нядрэнны сцэнар выпускнога вечара, у якім былі і прыгожыя моманты, мяне "ванітавала" ад гэтай сходкі. Мяне "ванітавала" ад іх ўяўнай вычварнасці і паказушных станоўчасьці!
Настаўнікі ў нашай школе, у большасці сваёй - гэта маркотныя, панурыя, змучаныя жыццём людзі. Іх веды спыніліся на ўзроўні заканчэння інстытута. Ніхто з іх - не ўдасканальваўся, не імкнуўся авалодаць новымі ведамі і тэхналогіямі. З усіх настаўнікаў школы, толькі 3 чалавекі ўмела працаваць на кампутары. Усе астатнія, лічылі, што яны і так вельмі разумныя і ім няма сэнсу вучыцца.
Вось па гэтых прычынах, для мяне было заўсёды брыдка чытаць сьлязьлівых і "соплепускательные" артыкула аб школе. Школа - гэта ўсяго толькі невялікая прыступка ў жыцці - прычым не самая важная і не самая высокая! Усе далейшыя прыступкі значна важней і вышэй.
Вось, уласна такія ўспаміны і ўражанні ў мяне аб сучаснай школе.
Марыя Талмачова.
